Έφιποι. Ένας ξενώνας με τέσσερα διαμερίσματα σε ένα παλιό λαϊκό πηλιορείτικο σπίτι ηλικίας δύο αιώνων. Το όνομά του έχει διττή σημασία, καθώς αφενός παραπέμπει στο γνωστό μύθο του Πηλίου ως βουνού των κενταύρων (ανθρωπόμορφων πλασμάτων με κορμό ανθρώπου και πόδια αλόγου), και αφετέρου είναι τα αρχικά των ονομάτων της οικογένειάς μας.
Τους ονομάσαμε μικρούς τόπους φιλοξενίας γιατί έτσι το φανταστήκαμε και γιατί το εννοούσαμε. Σκεφτήκαμε οι έφιποι* να είναι ένα κατάλυμα που θα παρέχει όλα όσα θα θέλαμε να βρούμε οι ίδιοι, ως ταξιδευτές και φιλοξενούμενοι, επισκεπτόμενοι έναν τόπο. Ο παραδοσιακός ξενώνας έφιποι* γεννήθηκε λίγο τυχαία, έχει μια μακριά ιστορία και πολλές παράμετροι οδήγησαν στην τελική πραγμάτωση.
Ο Φώτης, ο δημιουργός των εφίπων*, με μια μεγάλη αγάπη για το βουνό του Πηλίου, με τη νοσταλγία του χωριού που δεν είχε, με την ιδιότητα του αρχιτέκτονα αλλά και του συλλέκτη παλιών αντικειμένων και επίπλων, ήταν η κινητήρια δύναμη που οδήγησε αρχικά στην αγορά αυτού του παλιού λαϊκού πηλιορείτικου σπιτιού.

Ένα βαρύ χειμώνα το σπίτι μάς κάλεσε. Είχε βαρεθεί τη μοναξιά και την εγκατάλειψη (ακατοίκητο από το 1956). Ένας τοίχος του έπεσε από το χιόνι και έπρεπε κάτι να κάνουμε. Ξεκινήσαμε τη συντήρηση και την αποκατάσταση το καλοκαίρι του 2002, και σιγά σιγά άρχισε να ανακατασκευάζεται, με απόλυτο σεβασμό στο κέλυφος του παλαιού σπιτιού (η πολεμίστρα παρέμεινε στο ίδιο σημείο), μια προσεκτική διαδικασία που κράτησε μέχρι το 2008.
Ολόκληρη η κατοικία αποτελούταν από δυο μικρά σπιτάκια, αδελφομοίρια, όπου ο κάτω χώρος – τα κατώγεια – ήταν για τα ζώα, ενώ ο πάνω όροφος – τα ανώγεια – για την πηλιορείτικη οικογένεια. Τα κατώγεια διαμορφώθηκαν σε δύο διαμερίσματα, στο πράσινο και στο μπλε, το κάθε ένα με δική του ξεχωριστή αυλή, ενώ τα ανώγεια είναι πλέον το κόκκινο και το κίτρινο διαμέρισμα που έχουν τον υπαίθριο χώρο τους κάτω από μία καρυδιά 200 ετών, κοντά στο χώρο στάθμευσης. Οι αυλές και οι υπαίθριοι χώροι καλύπτονται από πέργκολες με παραδοσιακό αγιαθανασίτικο αμπέλι ή ακτινιδιές, αναρριχώμενα φυτά που συνηθίζονται στο Πήλιο.

Εσωτερικά και εξωτερικά στη λιθοδομή, διατηρήθηκαν οι ίδιες πέτρες πολλές φορές αριθμημένες για να επανατοποθετηθούν στην ίδια ακριβώς θέση. Πολλά από τα ξύλα (ξυλοδεσιές) είναι τα ίδια με αυτά του παλαιού οικήματος. Θα λέγαμε με σιγουριά ότι ο Φώτης έβαλε όλο το μεράκι του σε τούτο το έργο, και κάθε αντικείμενο ή υλικό πριν τοποθετηθεί πέρασε από το σχολαστικό έλεγχό του.
Βάλαμε χρώματα στα ταβάνια και τις κουζίνες, από όπου πήρε και το όνομά του το κάθε διαμέρισμα. Έπιπλα αντίκες από τη συλλογή χρόνων, βγήκαν από την αποθήκη, συντηρήθηκαν και συνέθεσαν μαζί με τα υπόλοιπα στοιχεία (αυθεντικοί πίνακες, καθρέφτες, φωτιστικά, λαογραφικά αντικείμενα) το τελικό αποτέλεσμα, πιστό στις αξίες της αισθητικής μας, λιτή ή πιο εκφραστική ανά σημεία.

Η προσπάθεια ήταν ο φιλοξενούμενος να βιώνει με απλότητα την άνεση ενός σπιτιού και την ατμόσφαιρα του Πηλίου, μετατρέποντας το όλο εγχείρημα των εφίπων* λιγότερο σε επιχείρηση και περισσότερο σε παιχνίδι. Οι έφιποι* είναι ένα παζλ από πράγματα και ιδέες που προϋπήρχαν εδώ και χρόνια, και συνδυάστηκαν σε καθένα από τα διαμερίσματα, αναζητώντας την αρμονία.
Νιώθουμε ότι ο προορισμός του καταλύματος ολοκληρώνεται όταν φιλοξενεί με επάρκεια τους επισκέπτες του, καθώς έτσι το οίκημα αυτό ζει πολλές ζωές.